Geschreven door Renate Baidjoe-Fioole, wijkverpleegkundige en zorgmanager bij Ophiria

We doen het goed, maar doen we ook het juiste?

We krijgen het vaak voor elkaar: de zorg is op tijd, het zorgplan klopt, de handelingen zijn verantwoord. Maar soms kijk ik rond in de praktijk en vraag ik me af: doen we het juiste? Voor wie doen we het eigenlijk, en wie bepaalt of het klopt?

Wanneer is zorg eigenlijk echt goed?

Over waarom wij veranderen en wat dat betekent voor de mensen om wie het gaat

Soms zit ik aan de keukentafel bij iemand thuis en denk ik: dit is waarom ik dit werk doe. Niet voor het zorgplan, niet voor de minutenregistratie, maar voor dit ene gesprek waarin iemand zich gezien voelt. Waarin zorg niet over systemen gaat, maar over mensen.

En eerlijk? Juist dat besef heeft ons als team doen besluiten om verder te kijken dan de naam waaronder we begonnen. Umbra Zorg stond voor onze eerste stappen. Maar de tijd was gekomen voor een naam die past bij wie we intussen zijn geworden. Ophiria is meer dan een nieuwe naam. Het is een bewuste keuze: voor zorg die niet draait om controle, maar om betekenis. Voor nabijheid, vertrouwen en het lef om het anders te doen.

Zorg die niet begint bij het dossier, maar bij het leven

In de praktijk betekent dat: meer ruimte voor echte ontmoetingen. Tijd nemen voor een goede intake, niet omdat het moet, maar omdat het nodig is. Aandacht hebben voor wat mensen niet altijd hardop zeggen, maar wel laten zien. En de bereidheid om zorg te organiseren rond iemands leven, in plaats van andersom.

Als wijkverpleegkundige merk ik wat dat doet. Mensen voelen het als we niet ‘langs’ hen werken, maar mét hen. En ook ketenpartners merken het verschil. Onze samenwerking met huisartsen, ziekenhuizen, therapeuten en casemanagers is persoonlijker, directer en gelijkwaardiger geworden. We zoeken elkaar op, niet alleen in de overdracht, maar in het denken, afstemmen en leren.

Waarom deze verandering nodig was

De zorg verandert. Maar minstens zo belangrijk: de manier waarop mensen zorg ervaren verandert ook. En dat mogen we niet negeren. De overgang naar Ophiria markeert een nieuwe fase waarin we niet langer alleen reageren op wat moet, maar bewust kiezen voor wat klopt. Voor zorg die rust geeft. Voor partnerschap waarin ieder perspectief ertoe doet.

We geloven dat ziekte zelden alleen over het lichaam gaat. Het raakt relaties, dagstructuren, zingeving. Daarom zien wij ziekte ook niet als een probleem van één persoon, maar als een gedeelde vraag van het netwerk. In dat netwerk willen wij een betrouwbare partner zijn. Niet als uitvoerder, maar als gelijkwaardige partner.

Wat zie je daar nu écht van terug?

Ik snap die vraag. Want een nieuwe naam is één ding, maar wat merken cliënten en collega’s in de praktijk? Je merkt het in hoe we contact leggen. In hoe we luisteren, en soms juist even níet ingrijpen. In hoe we meebewegen, ook als het ingewikkeld wordt. En je merkt het aan de rust die het geeft als zorg echt afgestemd is, niet alleen op wat nodig is, maar op wie iemand is.

Dat vraagt lef. Van ons als zorgverleners, maar ook van onze partners in de wijk en in de keten. Gelukkig merken we dat steeds meer mensen bereid zijn om samen te werken vanuit vertrouwen in plaats van controle.

Misschien is dat wel de kern van waarom we veranderden. Omdat we geloven dat betekenisvolle zorg pas ontstaat als je mensen niet benadert als ‘cliënt’, maar als mens. En als je jezelf blijft bevragen: doen we de goede dingen, en doen we ze op een manier die klopt?

Daar willen wij, als Ophiria, voor blijven staan.